FETÖ’nün Ergenekon kumpasının 1 numaralı sanığı Emekli Astsubay Oktay Yıldırım, Atatürk’ün vefat yıl dönümü olan10 Kasım’da “Kürt Sorununu” ele alan bir yazı yayınladı. “Utanarak” bu yazıyı yazdığını söyleyen Yıldırım, ”Kürt sorunu” kimin sıkıntısıdır? Bu sorunun sahibi kimdir? diye sordu. İşte o yazı:
Hepimizin gördüğü üzere bu ülkede yaşayan Türklerin kimilerinin mesela sayıları milyonlara varan yasa dışı sığınmacılarla ilgili sıkıntıları var ve her mikrofon uzatıldığında bunu söylüyorlar.
Bazılarının ekonomik meseleleri var, hangisine sorsanız anlatıyor.
ABD üç cepheden tehdit ediyor, adalet olması gerektiği üzere işlemiyor, eğitim sistemi, iktisat çökmüş, yolsuzluk almış başını gitmiş ve bunları bir eksik bir fazla pek çok Türk vatandaşı ve kendilerini temsil eden siyasi partileri anlatıyor, lakin…
Bir tek Türk’ün ağzından bile ”benim Kürt meselem var” diye bir şey duymadım.
Evleniyorlar, birlikte iş yapıyorlar, askere ya da üniversiteye birlikte gidiyorlar, Ege ‘de zeytini Çukurova’da pamuğu birlikte topluyorlar, birebir yoksulluğu çekip birebir küfürleri ediyorlar.
Adlarını bile Türkler vermiş, Kürt sözü Türkçe. Lisanlarındaki Farsça, Arapça ve öteki lisanlardan sözlerle birlikte çok sayıda Türkçe söz de var ki, bu başlı başına yazı mevzusudur.
“TÜRKLERİN YAŞADIKLARI PROBLEMLER ONLARIN DA SORUNLARI”
Selçuklu ve Osmanlı kayıtlarında ”Ekrad-ı Türkmenan ya da Türkmenan-ı Ekrad” diye geçer, yani ”Türkmen Kürtleri ya da Kürt Türkmenleri.”
Şu halde Türklerin bir ”Kürt sorunu yok ve tarih içinde de olmadı.
Mantıken Kürtlerin ”Kürt sorunu” olamayacağına nazaran bunun öbür bir ismi olmalı. Bu sorunun ismi ”Kürtlerin sorunu” olabilir mi? Bu durumda öbür bir soru ile daha karşılaşırız: Kürtlerin sorunu nedir?
Bu coğrafyada Türklerin yaşadığı bütün meseleler, iktisat, sıhhat, adalet, vs., onların da sıkıntıları.
Başka?
Kürtler hekim, mühendis, asker, cumhurbaşkanı falan olamıyor mu? Onlardan sadece Kürt oldukları için daha fazla vergi mi alınıyor? Taban fiyat onlara daha düşük tarifeden mi uygulanıyor, Türkiye’nin her yerine ulaşma imkanları mı kısıtlı, mesela Kuşadası’nda çalışmaları ya da Fethiye’de dolaşmaları mı yasak, anayasamızda onlara ayrımcılık mı yapılıyor?
Hayır.
Yoksa…
Sadece PKK ve HDP’nin ağzından duyduğumuz, yakalandıktan sonra Abdullah Öcalan tarafından ”demokratik özgürlük” diye tabir edilen egemenlik paylaşımı mı?
Ya da PKK’nın birinci kurulduğu yıllarda hedeflediği toprak talebi mi?
Olmazsa AB ile birlikte lokal idare kılıfıyla önümüze sürülen özerklik hayali mi?
Bunu cesurca söyleyecek kim var?
“KÜRT SORUNU ASLINDA DOĞU SORUNUDUR”
ABD kuklası bir terör örgütünün bu ulusun ortasına çekmeye çalıştığı kanlı terör perdesinin gerisinden demokrasi, özgürlük, barış üzere iğfal edilmiş sözlerle süslenerek servis edilen, bu sorunun asıl ismi nedir, asıl sahibi kimdir?
Bu yazıyı okuyan ve aklı başında olmayanlar, içlerinden ”faşist, şovenist” demeye başlamışlardır bile, lakin durun evvel sakince konuşalım.
Bugün ”Kürt sorunu” dediğiniz şey, 1815 Viyana Kongresi’nde ortaya atılan Doğu Sorunu’dur.
Emperyalist Avrupa’nın sömürge muhtaçlığını karşılamak için Osmanlı İmparatorluğu bünyesindeki azınlıkları ayaklandırarak, Osmanlı topraklarını paylaşma projesidir. Sorunun bir ”sorun” olarak ortaya konulması ise hangi parçayı kimin alacağına karar verememiş olmalarıdır. Yani bu kendi ortalarındaki problemdir ve bu paylaşım arbedesi hala Osmanlı bakiyesi toprakları kana bulamaya devam ediyor.
“KÜRT İSYANLARININ TALİHSİZLİĞİ TRAJESİDİR”
Geçen vakit içinde ortaya çıkan bütün Kürt isyanları dış takviyeli emperyalist kışkırtmalar sonucudur ve tarihi batı yayılmacılığının Türklerle yaptığı savaşlarda sırtımıza saplanan bıçak oldular. Gazete köşesinde ”Kürt sorunu” diye kırıtan kelamda Türk aydını bunu görmezden gelir, zira söylerse mamalandığı kabı dolduranları kaybeder?
Oysa çarpıcı gerçek şudur: ”Kürdün tarihî özgürlük mücadelesi” diye bir şey yoktur, hiç olmadı! Kürt isyanları diye sıraladıkları ya diğer beyliklerin de yaptığı hanedan isyanları ya da dış dayanaklı isyanlardır.
Kendisini ”son Kürt isyanının lideri” olarak gören Abdullah Öcalan, kendisinden evvelki isyanlar için bakın ne diyor:
“Çok tipiktir, başka tüm kavimlerin isyanı muvaffakiyete ulaşmasına rağmen bu isyanların büyük çaplı olmalarına karşın muvaffakiyete gitmemelerinde tekrar temel etken bünyedeki ortak vatan ve devlet anlayışı büyük rol oynuyor. İsyan edenlerin her vakit bir kolu esasen devletin yanında. Temelde kopma ideolojisi ve siyaseti yok. Daha çok çıkar, taviz koparma hesabı var. Bana vermezsen ben de şu dış güçle münasebete geçer isyan ederim anlayışı hakim. Bu Kürt isyanlarının tipik karakteri kadar talihsizliği, trajesidir. Resen ilkeldir. Asılda da kim çok hisse verirse gözü onda olan bir temel anlayışla bir kıymetli sonuca gidilemeyeceği açıktır. Trajedi, talihsizlik buradadır. İnsanın ‘keşke bu isyanlar bunların tarihi olmasaydı’ diyesi geliyor” (Abdullah Öcalan, Savunma, Mem Yayınları 1999, 1.Baskı, s:36)
Yine öbür bir yerde: ”İsyanlar daha çok merkezi otoriteyle Kürt feodalitesinin otorite arbedesidir. Kürt feodalitesinin ulusal dertlerle hareket etmediği, kendi aşiret ve bölgesel otorite çıkarları peşinde koştuğu düzgün bilinmektedir. Kim bu çıkarları desteklerse ondan yana geçtiği de bir tarihi gerçekliktir.” (s:79)
“KÜRDİSTANIN KURULMASI İMKANSIZ”
Bütün Kürt isyanlarının feodal ve emperyalist niteliğini elbette namuslu Türk aydını biliyor, lakin entel soytarıların kendi kutup yıldızlarının ağzından duymasının kıymetli olduğunu düşündük.
Ve bunun bu türlü olduğunu bilen yalnızca entel soytarılar değil elbette.
Ortadoğu’nun bugünkü biçimini almasına neden olan 1. Dünya Savaşı’nda da ortada bağımsız olabilecek durumda Türk’ten başka bir Kürt ulusu yoktur. Sykes-Picout Antlaşmasının mimarı Mark Sykes 1915 yılında yazdığı raporunda bunu belirtir,
”Kürtlerin öbür milletler üzere milliyet ve milliyetçilik hislerinin olmadığını, yalnızca bilinçaltı etnik kabile insiyakları olduğunu, bu nedenle birleşmeleri gereken bir halk olarak düşünülmeleri için bir sebep olmadığını ve Kürdistan kurulmasının bu sebeplerle zati imkansız olduğunu” belirtmiştir.
Adını bile Türklerin verdiği bir topluluk hakkında öteki bir kanaat oluşması elbette mümkün değildi. Bu rapora yapılan itiraz ise, ”Kürtlerin Lawrence’ı olma hayalleri kuran meşhur Binbaşı Noel’den gelmiştir ve münasebeti de enteresandır. Noel: ”Henüz ulusal şuur olmasa bile biraz itmekle bu şuurun gelişebileceğini ve İngiltere İmparatorluğu için çok hayati olan bu bölgede Kürtlere ve bağımsız Kürdistan’a çok gereksinim olduğunu” savunur. Lord Curzon tarafından desteklenen Noel 1938 yılına kadar bölgede kalarak Kürtleri Türkiye’ye karşı kışkırtmaya devam etmiştir. (Susan Meiselas, Kurdistan in the Shadow Of The History, random House 1997, s:52’den akt: Altemur Kılıç, Büyük Kürdistan-Büyük İsrail, Buğra Yayınları, Nisan 2013, s:90,91,vd…)
Batının Kürdü itme taktiği hala değişmedi de ortadan bir asırdan fazla vakit geçmiş olmasına karşın, Binbaşı Noel’in bütün ittirmelerinden sonra mesela Henry Barkey, David Philips üzere çok sayıda yeni Noel geldikten ve onlar da her türlü ittirmeyi denedikten sonra durum değişti mi?
Gelin burada da yeniden bizim entel soytarıların kutbu teröristbaşı Abdullah Öcalan’ın kelamlarına bakalım:
”Ayrı bir devlet seçeneğinin hem maddi temeli hem de yarar manasında bir tahlil yolu olmadığı tezi olsa bile pratik bedelinin en zayıf yol olduğu görülecektir. Hazır bir kuruluş olsa bile hiçbir komşu tarafından tanınmayacağı memleketler arası alanda da tanınma durumu yoktur. Bunu bir tarafa bırakalım. Bir devletin bağımsız kendini sürdürebilmesi için, bir iktisada, lisana, toplumsal birliğe, savunmaya muhtaçlığı var ki, bunu da bir gün sürdürecek temeli olmadığı bizatihi görülecektir. Tam dış dayanak olsa bile Kuzey Irak’ta Kürt otonomisi bile kurulamıyorsa bu biraz da iç yapıdan kaynaklanıyor. Kürtler açısından bağımsız devlet seçeneği bu manada ideolojik bir telaffuz olmaktan öteye geçmez. PKK programında da ideolojik olarak bahsedilir, lakin pratiğin gösterdiği, tarihin de ortaya koyduğu birliktelik gerçeğidir.” (A.Öcalan, Savunma, s: 109)
“ÖCALAN FARKINDA, BİZİM SOYTARILAR FARKINDA DEĞİL”
Dikkat edilsin, Abdullah Öcalan, İktisat yaratılsa, milletlerarası dayanak sağlansa bile devlet olmak için gerekli olan lisan, toplumsal birlik yok diyor, onbinlerce cana mal olduktan sonra gerçekle yüzleşiyor:
”Günümüzde bile Güney Kürtlerinde Behdinan-Soran ayrımı ve buna dayalı otonomi yapıları bile tam gelişemiyor (s:110). (…)Ayrılmış bir Kürdistan bitmiş yahut bir gücün kuklası, işbirlikçilerinin malikanesi olmaktan öteye gidemeyecek bir Kürdistan’dır. Ayrılmış bir Kürdistan halkın değil, lakin yabancı ve işbirlikçilerinin olabilir ki, bu da yüklü olarak hayaldir, lakin çıkar güçlerinin oyunu olarak sık sık tekrarlanır.” (S:110)
Burada bir aşağılama yok, zira dünya üzerinde konuşulan 5 binden fazla lisan var lakin buna karşılık toplam 208 devlet var ve bunların yalnızca 193’ü BM’ye kayıtlı. Yani bu farklı lisanları kullanan topluluklar diğer uluslar içinde yaşıyor ve bu çok doğal bir durum. Lisanları, kültürleri tarih içinde bir ulus olmaya yetecek kadar gelişmemiş ve o denli de kalacak. Hem Öcalan hem de batı bunun farkında, ancak bizim soytarılar, farkında değil.
Kurmanç, Zaza, Soran, Lur üzere birbirinden çok farklı lisanları olan ve Türkler tarafından (Osmanlı-Selçuklu) Kürt olarak isimlendirilen, hala daha aşiret şuurunu aşamamış bu toplulukların bir ortada yaşaması ya da yarattıkları dış dayanaklı terörün ulusal bir isyan niteliği taşıması elbette mümkün değildir ve bunu Abdullah Öcalan bie açıkça söylüyor.
Bu ortada, bir parantezle şark kurnazı Abdullah Öcalan bunları söylüyor diye, ABD’nin ”Kürt sorunu” bitmiş değildir. Yalnızca biçim değiştirmiştir. Apo’nun bu itiraflarla ve bizim yarım akıllı solun uğraşlarıyla elde etmeye çalıştığı sempatinin öbür bir hedefi olduğunu belirtmeliyim.
Azıcık sabır, oraya geliyoruz…
“TEK HEDEF TÜRKİYE’DEN DE BİR MODÜL KOPARARAK KUKLA DEVLET YARATMAK”
Ya Apo ve PKK’nın emperyalizmle bağı? Onu da kendi ağzından nakledelim: ”Kürt sıkıntısında demokratik tahlil bildirgesi” ismini verdiği savunmasının başında PKK’nın gelişimini anlatırken, 80’lere kadar bölgedeki feodal mahzurları aştıklarını ve bu türlü geliştiklerini söyledikten sonra şöyle diyor:
”Bu gelişmeyi lakin ordu durdurabilirdi. Gerçekten o denli oldu. Ancak buna karşı da Ortadoğu kanalında bulunan yatakla yanıt verildi. Ordu’nun klasik bastırma stili da 90’lara geldiğimizde bu türlü aşıldı.” (A.Öcalan, Savunma, s: 61)
Sözü edilen ”Ortadoğu yatağı” 1991 yılında Irak’a giren ve 36. paralelin kuzeyini bunlara tahsis eden ABD’nin yatağından diğeri değil elbette. Üstte saydığımız David Philips, Henry Barkey üzere pek çok yeni model Lawrence PKK’ya bu yatakta yoldaşlık etmeye başladı. Bu yatak, Türk Ordusu’nun baskısından bunalan PKK için nefes alma ve toparlanma yeri oldu. Her beli kırıldığında pansumanını yaptırıp makyajını tazelemek için bu yatağa koştu. Barzani’nin Jimmy Carter’a emanet ettiği ”Kürt sorunu”, Apo tarafından da Bush’a emanet edildi.
Bugüne kadar ABD’nin aralıksız süren yardımı, Türkiye’nin karşı uğraşı sebebiyle makas değiştirerek PKK’yı siyasallaştırırken, projenin silahlı kısmını da PYD ismiyle Suriye’ye taşıdı. ABD açıkça ve bütün gövdesiyle PKK ve onun Suriye kolu PYD’nin gerisinde. Tek hedefleri, Suriye’de oluşturulacak otonom Kürt bölgesinin birinci adımda Irak’taki ile birleşmesi ve akabinde Türkiye’den de bir modül koparılarak yeni bir kukla devletin yaratılması.
Bu denklemde Apo’nun vazifesi, Türkiye’deki liberalleşmiş sol ve Kürt-İslam sentezcileri ile birlikte devam ediyor.
Başlangıçta Marksist kimliğiyle, NATO tersi Suriye’den, Rusya’dan hatta İran’dan bile dayanak aldı. 1991’den sonra ise sosyalist olarak girdiği ABD yatağından neoliberal olarak çıktı. Artık birden fazla resmi lisanı olan İsviçre örneğini güzellemeye, batıyı demokrasi şampiyonu ilan etmeye başladı. Apo, bir yandan ”demokratik çözüm” dediği bölünmeyi bu entel soytarılar aracılığıyla memlekete yutturmaya çalışırken öbür yandan direkt denetim ettiği HDP içindeki TR kodlu ABD elemanlarını, ulusal çaba yıllarından beri başı karışık olan Türk solunun içine uygunca soktu. Bunların şimdiki misyonu anayasamızdaki ulus devlet yapımızın bozulması/değiştirilmesi.
“BARZANİSTAN İLE BİRLEŞTİRİLME HEDEFLENİYOR”
Şark kurnazı Apo, mealen: ”eskiden zoraki birlik vardı biz ona reaksiyon göstererek farklı devlet kuracağımızı yazdık, lakin hayattan dersimizi aldık, farklı devlet istemiyoruz, onun yerine Türk devletini ‘özgür birliktelik’ ismiyle çok kimlikli olarak değiştirelim” diyor (A:Öcalan, Savunma, s:124).
Görevi alan örgütlü entel soytarılık, bunu ”Kürt problemine demokratik çözüm” diye ikinci bir açılımın formülü olarak pazarlıyor ve bilseniz kimler kimler buna alet oluyor. Olmazsa, bu tahlil kabul edilmezse, onun da yanıtını veriyor: ”(…) küçük bir kümeden büyük bir isyana gidilir” (s:128)
Bakın değerli okuyucu, ABD bunun hazırlıklarını yalnızca entel soytarıların yarattığı medya baskısı ile değil, memlekete soktuğu milyonlarca kaçak sığınmacı ile de yapıyor. Türkiye’ye gelen Suriyelilerin hepsi Esad aksisi ve Suriye’de otonom bir Kürt bölgesi kurulmasına itiraz etmez hatta bunun için Türkiye’de fitili basitçe tutuşturulacak olan bir çatışmanın tarafı olmaktan çekinmez. Birebir biçimde Afganistan’dan gelen ve vaktinde Taliban’a karşı ABD tarafından asker olarak kullanılmış olan milyonlar Türkiye içinde birer mayın üzere bekleşiyor.
Türkiye bu yolla hazırlanırken tekrar ABD eliyle yaratılan IŞİD’e karşı çaba kılıfıyla memleketler arası meşruiyet kazandırılmaya çalışılan ve şu anda silahlı gücü 100 bine ulaşan PYD, Suriye’de Irak’ın kuzeyi gibisi bir otonom bölge yaratmaya çalışıyor. Gerisinden yeniden ABD eliyle kurulan ENKS aracılığıyla bu yapının Irak’ın kuzeyindeki Barzanistan ile birleştirilmesi hedefleniyor.
Geriye bizim soysuz solun ve entel soytarıların uğraşıyla, (eğer bu yetmezse de genlerinde Kürt-İslam sentezi esasen mevcut olan, iktidarda kalmak için her şeyi yapabilecek siyasal İslamcı başın yeni Osmanlı hayali ile) ulus devlet yapısı değiştirilmiş Türkiye’den bir modül koparılıp, bilgisiz kitlelerin ”bölünmüyoruz büyüyoruz, yine Osmanlı oluyoruz” çığlıklarıyla bu kukla devletin kurulması kalıyor.
“BÖLÜCÜ TERÖR PROBLEMİNİ EMPERYALİZM BAŞIMIZA SARDI”
Bunlar kuşkusuz bugünden yarına olacak şeyler değil, ancak hesapları bu, bizim entel soytarıların ve onların yarattığı popülizmin tesirinde kalan kimi gafillerin ”Kürt sorunu” dedikleri işin aslı bu işte.
Bu memleketin ikircikli aydınının, oynak siyasetçisinin ve çoğunlukla vatan, ulus şuurunu kaybetmiş sermaye sahiplerinin, terörün silahı ve batının ittirmesiyle irademize kabul ettirmeye çalıştığı bir sorunu, onların lisanıyla kabullenip, onların yoluyla çözmeye çalışmanın sonu hüsrandır.
”Kürt sorunu” değil, emperyalizmin başımıza sardığı bölücü terör sorunu vardır.
Asıl tehlikeli olan ise Türkiye Cumhuriyeti ve ondan evvelki bütün Türk devletlerinin asli kurucu ögesi olan Türk Milleti’nin, bugüne kadar bir terör örgütünün lakırdısı kabul ettiği bu sorunu, bir toplumun talebi olarak kabul etmesidir.
Yani Türkler, bu görüşlerin PKK ve HDP’nin ve ABD güdümündeki bölücülerin değil de asla ayrımcılık yapmadıkları, Türk bir beden ise, kolu, bacağı kabul ettikleri Kürtlerin görüşleri olduğuna ve vatanlarını tehdit ettiklerine inanırlarsa, bu herkes için sonuçları çok ağır olan bir yolun açılması olacaktır.
Ben işin iç yüzünü anlattığıma eminim de bu entel soytarılar ne kadarını anlar, ya da umursar mı emin değilim.
Herkes aklını başına almalıdır, bu 10 Kasım’da büyük Atatürk’ün anısından utanarak yazıyorum bu yazıyı…
”Çok tipiktir, başka tüm kavimlerin isyanı muvaffakiyete ulaşmasına rağmen, bu isyanların büyük çaplı olmalarına karşın muvaffakiyete gitmemelerinde yeniden temel etken bünyedeki ortak vatan ve devlet anlayışı büyük rol oynuyor. İsyan edenlerin her vakit bir kolu esasen devletin yanında. Temelde kopma ideolojisi ve siyaseti yok. Daha çok çıkar, taviz koparma hesabı var. ‘Bana vermezsen, ben de şu dış güçle bağlantıya geçer, isyan ederim’ anlayışı hakim. Bu Kürt isyanlarının tipik karakteri kadar talihsizliği, trajedisidir. (…)Kendiliğinden ilkeldir. Temelde da kim çok hisse verirse gözü onda olan bir temel anlayışla bir kıymetli sonuca gidilemeyeceği açıktır. Trajedi, talihsizlik buradadır. İnsanın ‘keşke bu isyanlar bunların tarihi olmasaydı’ diyesi geliyor” (Abdullah Öcalan, Savunma, Mem Yayınları 1999, 1.Baskı, s:36)
Yine öteki bir yerde: ”İsyanlar daha çok merkezi otoriteyle Kürt feodalitesinin otorite arbedesidir. Kürt feodalitesinin ulusal tasalarla hareket etmediği, kendi aşiret ve bölgesel otorite çıkarları peşinde koştuğu âlâ bilinmektedir. Kim bu çıkarları desteklerse ondan yana geçtiği de bir tarihi gerçekliktir.” (s:79)